Stan Lauwers is 91 jaar en nog dagelijks op pad om boeken rond te dragen van ‘Bib aan Huis’. Hij maakt dan ook een praatje met de mensen, want sociaal contact vind hij heel belangrijk. We zochten hem op voor een babbel over vroeger en nu
Gesprek met Stan Lauwers
Wel ik ben nogal een voetbal liefhebber, ik ga regelmatig naar voetbal kijken. Ik ben nog in het feestcomité van het district Wilrijk, maar ik moet toch zeggen dat ik toch fysiek het meer en meer moeilijk krijg om daar allemaal nog bij te zijn.
Maar je loopt toch nog regelmatig rond in de straten van Wilrijk …
Ja dat doe ik graag omdat ik 41 jaar lang postman heb geweest wanneer dat de postman nog een sociaal man kon zijn en – dat vergeet je zo maar niet – maar inderdaad ik tracht toch zoveel mogelijk door de straten van Wilrijk te wandelen.
Waarom doe je dat?
Ja ik denk dat dat een ingesteldheid is van iemand. Iedereen heeft een hobby, wat dat ook mag zijn, maar bij mij is dat het contact met de mensen. dat is het belangrijkste hetgeen me het meest aanbelangt.
Maar je doet dat voor ‘Bib aan Huis’ …
‘Bib aan Huis’, dat is een dienst die in ons district zeer goed werkt, en dat wil zeggen dat mensen die om welke reden dan ook niet naar de bib kunnen komen, kunnen daar een aanvraag doen en dan breng ik, of één van mijn collega’s, de bib aan huis en ik kom ook daarna de boeken afhalen, volledig gratis.
Dat is wel een sociale functie, maak je dan ook nog een praatje met die mensen?
Ja dat is iets waar ik bijzonder van houd, omdat dat, dacht ik, een verlengstuk was van mijn postman zijn eh waarin dat ge bij mensen thuis komt en dat ge getroffen wordt door de vriendschap en dat de mensen hun belevenis of zichzelf eens graag naar voren brengen.
Drink je dan een tasje koffie of een borrel?
Dat gebeurt dat er iets aangeboden wordt, maar dat is niet de bedoeling, maar het is aangenaam als dat eens gebeurt.
Het is wel opvallend dat hier in Wilrijk heel veel oudere mensen nog heel actief zijn hè. Denk ik aan Lydia Baeck, die onlangs nodig de Geitetrofee won …
Ja ik ben zelf winnaar geweest van de Geitetrofee en ik heb dat met belangstelling gevolgd. Ik vond het een schitterende kandidate die dat gewonnen heeft omdat het bezoek aan oudere mensen, wat ik ook heel veel doe, dat is toch belangrijk. Ze zijn blij dat ze eens iemand terug zien, dat ze eens een babbeltje kunnen slagen en dat sociaal contact is enorm.
Onlangs ben je nog opgebeld geweest met de vraag of je de oudste vrijwilliger was …
Ja dat was eigenaardig, dat was een man die me belde met de enige vraag ‘kan het – mijn geboortedatum – en kan het dat je de oudste vrijwilliger van’t land zijt?’
Ik heb daar maar op geantwoord, want ik denk daar nooit over na, ik heb geantwoord ‘wat ik het belangrijkste vind, is dat ik op mijn ouderdom dat nog kan doen’. Dat vond ik het belangrijkste, maar ik heb daar nooit nog iets van gehoord. Ik zal misschien geklopt zijn ergens, ik weet het niet.
Je bent ook heel lang postbode geweest in Aartselaar, in Wilrijk hier, ook wel misschien speciale anekdotes meegemaakt?
Ja er zijn schitterende anekdotes maar één van dé was toch … eh u weet dat toen, of nu misschien nog, veel mensen onduidelijke adressen schreven en schrijven. dat proberen wij, de postmannen, dan toch aan de man te brengen. En op een moment komt er in Wilrijk een kaartje aan ‘Genoveva’, geen andere naam bij, Wilrijk gedaan. En ik wist dat de boswachter van de graaf Moretus, waar ik mijn post ronde deed, dat hij zes kinderen had, en allemaal met eigenaardige namen en ik met dat kaartje naar de boswachter. In de winter, een pak sneeuw, door he bos, waar niemand kwam en ik klop op de deur aan dat boswachtershuisje, en de vrouw komt opendoen. ik zie aan de stoof, de boswachter zitten en die roept naar mij ‘Hé Stan, dat gij door zo’n weer komt, dat ge dat niet met de post opstuurt …’
Dat vond ik een schitterende anekdote die mij altijd is bijgebleven en het kaartje was inderdaad van zijn dochter die op kamp was met de kinderen.
foto © Aantwaarpe.be 2023
© Aantwaarpe.be 2023