Schilderen kan helend zijn. Dat ondervond Krista Moerman uit Berchem. Om een tegenslag te verwerken begon ze met zijdeschilderen. Daarin heeft ze haar emoties kunnen leggen en verwerken. Maar nu is het na vele jaren een verslaving geworden, want ondanks haar gezegende leeftijd weet ze niet van stoppen. Wie meer te weten wil komen over zijdeschilderen, kan terecht bij de vereniging Habotai.
Gesprek met Krista Moerman van Habotai
Dat is dus gewoon zoals iemand met acryl op doek gaat werken, ga ik met speciale zijdeverf op zijde gaan schilderen en in plaats van een doek heb ik een raam met zijde opgespannen en ik kan aan de slag.
Ik zie heel weinig figuren in jouw schilderijen …
Voor mij is dat absoluut niet nodig. Voor mij gaat het om emotie, gevoelens en dan neem je de kleuren die op dat moment bij jou passen en dan ga je spontaan gaan doen en daar ga ik mee aan de slag. Ik heb een paar figuren, maar dan gaat het over mezelf, dus ook een thema acceptatie van mezelf waardoor ik dan wel figuren heb geschilderd maar heel beperkt. Voor de rest ga ik gewoon dan de slag, wat komt, komt. Daarmee kan ik ook zeggen tegen iedereen ‘mensen ik kan niet tekenen’. Op beurzen zeggen ze me ook ‘ik kan tekenen’, dan zeg ik ‘ik ook niet!’. Dus maar kijk, dit heb ik toch allemaal gemaakt, dus als je een paar technieken hebt, ga je gewoon met kleuren en vormen aan de slag die je dan op dat momenten wil neerzetten.
Het is eigenlijk een beetje helend?
Ja, voor mij zeker en vast, dus ik ben begonnen met schilderen op een moeilijk moment en dat heeft mij na drie – vier schilderijen over het moment zelf kon ik na schilderij 4 zeggen ‘ik ben klaar, ik heb het verwerkt’. Er blijven lidtekens, het blijft een stukje van uw leven, maar het is de drama is weg en dat voelt goed.
Het zijn emoties op doek?
Ja, ja ik kan het niet beter zeggen, ja. Dat is de waarheid.
Je bent ook lid van een vereniging?
Ja, dat is Habotai en dat is voor mij een goede stap in de goede richting geweest. Ik was wel opgestart met een ouder koppel, fantastische mensen in Bonheiden, toen kwam ik naar Berchem en toen ontdekte ik ook gelijk Habotai en daar stonden ze een stuk verder dus met de eigen persoonlijke ontdekkingen. Daar binnenkomen was een wisselwerking van mensen en waar een goede sfeer heerst, waar mijn manier van schilderen past in die vereniging, dus ik kon alleen maar blij zijn.
Vroeger in school had jij de beste punten op tekenen?
Zeker niet ! Toen werden we afgeroepen en ik had uiterst mijn best gedaan en ik dacht nu krijg ik toch iets meer als anders. En toen waren de namen afgeroepen, de prenten werden getoond, de tekeningen, iets geschilderd … en toen kwam de naam Moerman en dan lieten ze gewoon mijn tekening in de prullenbak vallen … nul, één, twee … hoogstens drie … en dat was het…
Maar daar lig je nu niet meer wakker van …
Helemaal niet! Ik ben de gelukkigste mens dat ik kan schilderen en tekenen. Het is zelfs de ontdekking van mijn leven geweest, 40 – 45 jaar terug, maar ik zou moeten stoppen. iedereen zegt ‘Je hebt genoeg gedaan, stopt, het is te veel’. Maar ik kan niet want dee emoties blijven er ook dus …