De Jacht op Ursula Graurock, de nieuwe roman van Marnix Peeters, is een roadnovel, maar niet voor mensen met lange tenen. Marnix benoemt de dingen zoals hij ze ziet en betreurt dat humor vaak aan banden wordt gelegd. En dat is niet de bedoeling van humor. Aantwaarpe.be had een uitgebreide babbel met de auteur in De Duifkens, één van zijn favoriete kroegen.
Gesprek met auteur Marnix Peeters
De jacht op Ursula Graurock gaat over de zoektocht naar Ursula Graurock en dat is eigenlijk de CEO van een Duitse vleeswarenfabriek, … denken we. Dat klinkt onnozel maar… wacht, begin bij begin: Woutje Timmermans is student journalistiek, wil een eindwerk maken en wil daarvoor een onbereikbare Duitse CEO interviewen. Dankzij zijn vriend Cherif Sese Seko, dat is een nachtwinkel-uitbater uit Congo komt hij op het spoor van Ursula Graurock, denk hij tenminste, want hij denkt dat Cherif Sese Seko paranormale gaven heeft. Ik zie u lachen, maar het is ook om te lachen.
Samen met twee klanten van de nachtwinkel, Anamanda, dat is een een feministe van de spiritistische inslag en Dikke Donny, Dikke Donny is een klant die vrij dik is, zoals zijn naam het suggereert, maar die ook alles over nazisme weet, die gaan we dus met de auto naar Duitsland op zoek naar die mysterieuze Ursula Graurock.
Wat voor soort boek is dat? Is dat dan een soort thriller?
Nee absoluut niet. Het is een roman maar dan vooral een humoristische roadnovel zoals dat noemen. Veel beweging, veel humor eigenlijk is het is het lachen van begin tot eind en vooral met dingen waar men tegenwoordig niet meer mee mag lachen.
Wordt er nog te weinig gelachen?
Amai, het zal wel zijn! Vind je dat niet dat alles verschrikkelijk duister en somber aan het worden is? Ik bedoel, humor is in de regel open en vrij en het lijkt alsof er almaar meer mensen beginnen te zeggen van ‘ge moogt niet meer met die lachen en niet meer met de die en ge moogt dat niet meer zeggen en dit niet meer …’ dus er is sprake van een grote bekrompenheid denk ik, een groeiende bekrompenheid en dat is nefast voor de humor. In Amerika is het nog veel erger hé. Daar zijn de meeste stand-up comedians gewoon gestopt ondertussen. Ik bedoel, je krijgt effectief dat soort van van reacties, ik dacht in begin van potverdekke ik wil met het soort van boeken dat ik schrijf waar de lesbienne nog lesbienne wordt genoemd of zelfs ‘pot’ of nog veel erger, dat wordt mijn dood of dat wordt in elk geval een heel moeilijke strijd om te winnen en ik moet nu zeggen, ik heb er alleen maar voordeel van. Omdat de mensen het in zeer korte tijd zo verschrikkelijk beu geworden zijn al dat ‘gevingerwijs’ en dat gedoe dat ze genieten of dat ze uitkijken naar eindelijk nog eens een boek dat zich daar niks van aantrekt. Echt waar hé, het ‘marcheert’ langs alle kanten. De media komen komen aanbellen en zeggen ‘eindelijk het eerste anti-wokeboek van het jaar’ en voilà, ik heb geen reden tot klagen, het is fantastisch.
In de recensies zeggen ze ook dat jij ook alles fileert dat het bothard is.
Ja, ik heb vanmorgen tot mijn grote blijdschap 4 dikke vette sterren gekregen in Het Nieuwsblad van Jo De Ruyck en ik vond dat – en dat doet mijn toch nog altijd veel deugd – het kan mij bijzonder weinig schelen wat de rest ervan denkt, maar het is toch altijd wel een appreciatie en vooral als men het heeft over het feit dat het nog eens ergens mag over gaan en dan denk ik van ok, ge hebt het begrepen.