Jeroen Hanselaer is Antwerps fotograaf, verbonden aan Gazet Van Antwerpen. Voor de krant, maar ook privé maakt hij al duizenden portretten van mensen, vooral beroemdheden. Jeroen reist ook de wereld rond en zit momenteel in het oorlogsgebied in Oekraïne.
Gesprek met Jeroen Hanselaer
Monsieur Portrait is een bloemlezing uit mijn portret werk van de laatste 15 jaar,
Een deel van mijn werk waar ik eigenlijk het meest mee bezig ben, maar dat de meeste mensen het minst kennen van mijn werk. Ik denk dat … ik weet niet veel portretten ik per jaar maak, dat gaat letterlijk in de honderden, de preselectie voor de vijf-en-vijftig portretten die hier vandaag hangen, de eerste reeks spraken over vijftienhonderd verschillende portretten, waar we er eindelijk 55 hebben uitgehaald. Het was een redelijke harde selectie.
Welke portretten hebben het dan uiteindelijk gehaald?
Een kleine bloemlezing van de Antwerpse, Belgische en internationale fine fleur, mogen we eigenlijk wel zeggen. Het gaat van Alex Agnew, Michael Van Peel, en Greet Rouffaer, en Guido Belcanto, dan een Geike Arnaert, Arno en dan natuurlijk ook een aantal van de portretten waar ik iets meer zenuwen voor had toen ik ze maakte, om het zo te zeggen: Monica Bellucci, Garri Kasparov en Ennio Morricone, die we zelfs bij hem thuis in Rome zijn mogen gaan fotograferen.
Je bent ook beroepsfotograaf verbonden aan een krant …
Ja, inderdaad gazet van Antwerpen en een niet onbelangrijk aandeel van de portretten die hier hangen zijn samen of in opdracht van Gazet Van Antwerpen gemaakt en ook de Gazet is er zeer blij mee dat zijn mooie vertegenwoordiging hebben tussen toch wel een heel aantal andere internationale magazines die een aantal van de grote namen hebben geleverd, dus blijft altijd de roots die terug in Antwerpen komen. En dan zitten er ook nog kleine details in zoals We Garry Kasparov hier in Antwerpen gefotografeerd hebben, toen hij hier een kleine tien jaar geleden intussen voor een schaaktornooi was.
Je zei ‘een beetje zenuwachtig voor die grote mannen’ hoe zijn die eigenlijk, hoe bijzonder is dat, dat je daar contact mee hebt?
Eigenlijk heel surrealistisch; De dag dat ik telefoon kreeg van ‘Jeroen ge moogt naar Rome voor Ennio Morricone te doen’ dat is toch de dag dat je twee minuten stil zit nadat je dat telefoongesprek hebt gehad. Ennio is één van mijn jeugdhelden, ik ben opgegroeid luisterend naar zijn muziek en dan uw idool mogen ontmoeten… Ze zeggen vaak ‘never meet your heroes’ tot nu toe is dat eigenlijk altijd goed meegevallen. Ennio was een heel een aimabele zachte man, heel streng uiterlijk, maar heel aimabele zachte man … Dat is een moment dat ik nooit zal vergeten dus, dat zijn dingen die … daar in die keuken zitten met hem koffie drinken, is en toch wel een van de grootste wapenfeiten die ik tot nu toe heb mogen realiseren.
Heel vaak zijn dat ook heel gewone mensen …
Dat is eigenlijk…. het is een cliché maar het klopt dat de meeste groten en dan eigenlijk … althans hele groten is misschien een foute omschrijving, maar degenen die bekwaam zijn in wat ze doen, degenen die dat die meestal zeer simpel zijn, dat die zeer down to earth zijn en dat die niks te bewijzen hebben in hun persoonlijkheid…
En die persoonlijkheid die heb jij hier tentoongesteld …
We hebben geprobeerd, we hebben geprobeerd in de portretten die hier hangen en de keuze op het moment dat die gemaakt werden, heb ik altijd geprobeerd van het kruispunt te zoeken tussen de persoon en het publieke personage die zij voorstellen. Dat is altijd een heel interessante zoektocht want zij stellen zich graag hun perfecte plaatje voor zoals zij zich zien, terwijl ik net graag op zoek ga naar de persoon achter dat plaatje dat ze willen willen opstellen.
Eén portret ontbreekt … dat is een zelfportret …
Laat ons dat de wereld niet aandoen. Er zijn genoeg interessantere mensen te portretteren dan dan mezelf. Ik sta – misschien ook weer een cliché – liever achter de camera. Ik vind het werk is belangrijker dan de fotograaf.