Vrijwilligers nemen taken over van het personeel in ziekenhuizen en woonzorgcentra. Dat personeel heeft het vaak te druk met verzorging en administratie. Martin is een heel bijzondere vrijwilliger, al relativeert hij dat zelf. Hij is blind sinds de geboorte. In Woonzorgcentrum Sint Anna in Berchem zet hij zich dagelijks in met het dekken en afruimen van de tafels. Hij is er gelukkig en heeft de directie al gevraagd om nog meer te mogen komen werken.
Gesprek met Martin Schepers, blinde vrijwilliger in WZC Sint Anna
Ik doe hier vrijwilligerswerk sinds begin juni, eind mei, begin juni.
Wat ik hier doe is hetgeen ge daarnet gezien hebt, de tafels afruimen, schoonmaken en dan straks dekken voor het middagmaal. Daar ben je toch wel een groot deel van de voormiddag mee bezig.
Maar heel bijzonder, de mensen zien het misschien niet, jij bent blind …
Dat klopt bij de geboorte. Ik moet wel zeggen, ik heb het geluk dat ik heel handig ben, anders zou ik hier niet staan. En ja, misschien al een beetje vooruitlopen op een volgende vraag van u: Waarom doe ik vrijwilligerswerk?
Ik ben graag bezig. Ik help mensen graag, en ik maak me graag nuttig.
Ik ben niet echt iemand die uren of dagen om mijn stoeleke gaat zitten, neen, ik moet
kunnen bezig zijn.
Hoe pak je dat aan? Want je moet die tafels toch vinden, je ruimt die af …
In het begin, dat is eigenlijk via De Margrave gekomen, dat is een voorziening voor blinde en slechtziende mensen, en die hebben twee jobcoaches in dienst.
Na dat ik een aantal jaren geleden een aanvraag heb gedaan om vrijwilligerswerk te mogen doen en aan de hand van mijn profiel zijn ze op zoek gegaan naar werkplekken, een geschikte plek. En we zijn dus komen praten en ik heb gezegd wat ik allemaal kan nog wat ik graag wil doen en zo is de bal aan het rollen gegaan. En dan ben ik hier (bij WZC Sint Anna) begonnen.
In de eerste periode met de jobcoach bij. Die heeft me dan bepaalde herkenningspunten aangetoond om via een herkenningspunt de tafels terug te vinden.
Misschien heb je daarnet gezien dat ik eerst op zoek was naar die kast om dan vervolgens de tafel die daar rechts van mij stond om die te beginnen afruimen.
En zo heb ik allemaal herkenningspunten om de tafels te vinden. In het begin was dat zeker een niet gemakkelijk, helemaal niet, want toen mochten ze mij niks anders vragen, want dan was ik gewoon de draad kwijt, maar dat is nu gelukkig verleden tijd, door het feit dat ik alles in mijn hoofd moet prenten van zo moet ik gaan dan moet ik zus, dan moet ik zo, je moet ongelooflijk veel in je hoofd steken in het begin.
Het is niet zoals bij jullie als zienden, jullie hebben een overzicht van wat waar staat, maar ik moet dat echt allemaal in mijn hoofd steken. Het was in het begin wel heel erg vermoeid, maar nu ben ik al lang genoeg bezig en nu is dat al meer en meer routine geworden.
Maar als je nu de tafel dekt, hoe weet je wie waar zit?
Waar stoelen staan, dan weet ik dat ik moet dekken en waar geen stoelen staan, waar rolstoelen staan, daar heb ik aan de onderkant van tafel een kenteken aangebracht.
Aan de onderkant van tafel dan moet ik even voelen van hier is een kenteken, want hier staat iemand met een rolstoel.
Hoeveel tijd besteed je aan dat vrijwilligerswerk?
Ik ben begonnen, eerst was dat van 10 tot 12 en nadien ben ik om half 10 begonnen omdat ik dan ook de gelegenheid heb om mijn kar klaar te maken voor het middag, om te dekken voor het middagmaal. In het begin had ik werk tot kwart voor 12, maar tegenwoordig begin ik zo tegen 10 uur de tafels af te dekken en om 10 na 11 kwart na 11 ben ik er al klaar mee. Dus dat het zo vlug vooruit gaat.
Hoe reageren de mensen?
Heel positief, zowel de bewoners die mij al zo’n beetje kennen, want daarnet ook, die Franstalige dame die daar zat, die begon al meteen alles naar mij toe te schuiven en zo.
Er zijn er die er een hele tijd zitten en die kennen mij en die beginnen dan beginnen dan alles bij elkaar te schuiven.
© Aantwaarpe.be 2022